ಒಮ್ಮೆ ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನರು ಹಳ್ಳಿಯತ್ತ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅರ್ಜುನನು ಕೃಷ್ಣನನ್ನು ಪೀಡಿಸುತ್ತಿದ್ದನು, ಕರ್ಣನನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ದಾನರಿಗೆ (ದೇಣಿಗೆ) ಏಕೆ ಆದರ್ಶಪ್ರಾಯವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಸ್ವತಃ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಕೇಳಿದನು. ಅವನಿಗೆ ಪಾಠ ಕಲಿಸಲು ಬಯಸಿದ ಕೃಷ್ಣನು ತನ್ನ ಬೆರಳುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತುಕೊಂಡನು. ಅವರು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಾದಿಯ ಪಕ್ಕದ ಪರ್ವತಗಳು ಚಿನ್ನವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟವು. ಕೃಷ್ಣನು “ಅರ್ಜುನ, ಈ ಎರಡು ಪರ್ವತ ಚಿನ್ನವನ್ನು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಲ್ಲಿ ವಿತರಿಸಿ, ಆದರೆ ನೀವು ಪ್ರತಿ ಕೊನೆಯ ಚಿನ್ನವನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಬೇಕು” ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅರ್ಜುನನು ಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೋಗಿ, ತಾನು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಗ್ರಾಮಸ್ಥನಿಗೂ ಚಿನ್ನವನ್ನು ದಾನ ಮಾಡುವುದಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿ, ಪರ್ವತದ ಬಳಿ ಕೂಡಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಹೇಳಿದನು. ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಆತನ ಸ್ತುತಿಗೀತೆಗಳನ್ನು ಹಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನನು ಎದೆಯೊಡನೆ ಪರ್ವತದ ಕಡೆಗೆ ನಡೆದನು. ಎರಡು ದಿನ ಮತ್ತು ಎರಡು ನಿರಂತರ ರಾತ್ರಿ ಅರ್ಜುನನು ಪರ್ವತದಿಂದ ಚಿನ್ನವನ್ನು ಸರಿಸಿ ಪ್ರತಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥನಿಗೆ ದಾನ ಮಾಡಿದನು. ಪರ್ವತಗಳು ಅವುಗಳ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಹೆಚ್ಚಿನ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ಸರದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತರು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ, ಅರ್ಜುನನು ದಣಿದ ಅನುಭವಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದನು, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ತನ್ನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಬಿಡಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿಲ್ಲ, ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದನು. ಕೃಷ್ಣನು ಕರ್ಣನನ್ನು ಕರೆದನು. "ಕರ್ಣ, ಈ ಪರ್ವತದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೊನೆಯ ಭಾಗವನ್ನು ನೀವು ದಾನ ಮಾಡಬೇಕು" ಎಂದು ಅವರು ಹೇಳಿದರು. ಕರ್ಣ ಇಬ್ಬರು ಗ್ರಾಮಸ್ಥರನ್ನು ಕರೆದನು. "ನೀವು ಆ ಎರಡು ಪರ್ವತಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತೀರಾ?" ಕರ್ಣನು ಕೇಳಿದನು, “ಆ ಎರಡು ಚಿನ್ನದ ಪರ್ವತಗಳು ನಿಮ್ಮ ಇಚ್ as ೆಯಂತೆ ಮಾಡಲು ನಿಮ್ಮದಾಗಿದೆ” ಎಂದು ಹೇಳಿ ಹೊರನಡೆದರು.
ಅರ್ಜುನನು ಮೂಕನಾಗಿ ಕುಳಿತನು. ಈ ಆಲೋಚನೆ ಅವನಿಗೆ ಏಕೆ ಸಂಭವಿಸಲಿಲ್ಲ? ಕೃಷ್ಣನು ತುಂಟತನದಿಂದ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಅವನಿಗೆ “ಅರ್ಜುನ, ಉಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ, ನೀವೇ ಚಿನ್ನದತ್ತ ಆಕರ್ಷಿತರಾಗಿದ್ದೀರಿ, ನೀವು ವಿಷಾದದಿಂದ ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಗೂ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೀರಿ, ನೀವು ಉದಾರವಾದ ಮೊತ್ತವೆಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದನ್ನು ಅವರಿಗೆ ನೀಡಿ. ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿ ಗ್ರಾಮಸ್ಥರಿಗೆ ನೀವು ನೀಡಿದ ದೇಣಿಗೆಯ ಗಾತ್ರವು ನಿಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕರ್ಣನು ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ಮೀಸಲಾತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟ ನಂತರ ಅವನು ದೂರ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿ, ಜನರು ಅವನ ಸ್ತುತಿಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾರೆಂದು ಅವನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಜನರು ಅವನ ಹಿಂದೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಥವಾ ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೋ ಸಹ ಅವನು ಹೆದರುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಈಗಾಗಲೇ ಜ್ಞಾನೋದಯದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಮನುಷ್ಯನ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ ”
ಮೂಲ: ಕರಣ್ ಜೈಸ್ವಾನಿ
