Introductie
Wat bedoelen we met oprichter? Als we het hebben over een grondlegger, bedoelen we te zeggen dat iemand een nieuw geloof tot stand heeft gebracht of een reeks religieuze overtuigingen, principes en praktijken heeft geformuleerd die voorheen niet bestonden. Dat kan niet gebeuren met een geloof als het Hindoeïsme, dat als eeuwig wordt beschouwd. Volgens de Schriften, Hindoeïsme is de religie van niet alleen mensen. Zelfs goden en demonen beoefenen het. Ishwar (Ishwara), de Heer van het universum, is de bron ervan. Hij beoefent het ook. Vandaar, Hindoeïsme is Gods Dharma, naar de aarde gebracht, net als de heilige rivier de Ganga, voor het welzijn van de mensen.
Wie is dan de grondlegger van het hindoeïsme (Sanatana Dharma)?
Het hindoeïsme is niet gesticht door een persoon of een profeet. De bron ervan is God (Brahman) zelf. Daarom wordt het beschouwd als een eeuwige religie (Sanatana dharma). De eerste leraren waren Brahma, Vishnu en Shiva. Brahma, de schepper God, openbaarde de geheime kennis van de Veda's aan goden, mensen en demonen in het begin van de schepping. Hij bracht hen ook de geheime kennis van het Zelf bij, maar vanwege hun eigen beperkingen begrepen ze het op hun eigen manier.
Vishnu is de beschermer. Hij bewaart de kennis van het hindoeïsme door middel van talloze manifestaties, geassocieerde goden, aspecten, heiligen en zieners om de orde en regelmaat van de werelden te verzekeren. Via hen herstelt hij ook de verloren kennis van verschillende yoga's of introduceert hij nieuwe hervormingen. Verder incarneert hij, telkens wanneer de Hindoe-dharma voorbij een bepaald punt achteruitgaat, op aarde om deze te herstellen en de vergeten of verloren leringen ervan nieuw leven in te blazen. Vishnu is een voorbeeld van de plichten die mensen op aarde geacht worden te vervullen in hun individuele hoedanigheid als huisbewoners binnen hun sfeer.
Ook Shiva speelt een belangrijke rol bij het hooghouden van de Hindoe-Dharma. Als de vernietiger verwijdert hij de onzuiverheden en verwarring die onze heilige kennis binnensluipen. Hij wordt ook beschouwd als de universele leraar en de bron van verschillende kunst- en dansvormen (Lalitakalas), yoga, roepingen, wetenschappen, landbouw, landbouw, alchemie, magie, genezing, geneeskunde, tantra enzovoort.
Dus net als de mystieke Ashvattha-boom die in de Veda's wordt genoemd, liggen de wortels van het hindoeïsme in de hemel en zijn zijn takken verspreid over de aarde. De kern ervan is goddelijke kennis, die niet alleen het gedrag van mensen regeert, maar ook van de wezens in andere werelden, waarbij God optreedt als schepper, instandhouder, verberger, onthuller en verwijderaar van obstakels. De kernfilosofie (de shruti) is eeuwig, terwijl de veranderende delen (smriti) blijven veranderen afhankelijk van de tijd en omstandigheden, en de vooruitgang van de wereld. Omdat het de diversiteit van Gods schepping in zich draagt, blijft het open voor alle mogelijkheden, wijzigingen en toekomstige ontdekkingen.
Lees ook: Prajapatis – de 10 zonen van Heer Brahma
Veel andere godheden zoals Ganesha, Prajapati, Indra, Shakti, Narada, Saraswati en Lakshmi worden ook gecrediteerd voor het auteurschap van vele geschriften. Afgezien hiervan hebben talloze geleerden, zieners, wijzen, filosofen, goeroes, ascetische bewegingen en lerarentradities het hindoeïsme verrijkt door hun leringen, geschriften, commentaren, toespraken en uiteenzettingen. Het hindoeïsme is dus uit vele bronnen afgeleid. Veel van zijn overtuigingen en praktijken vonden hun weg naar andere religies, die hun oorsprong vonden in India of ermee in wisselwerking stonden.
Omdat het hindoeïsme zijn wortels heeft in de eeuwige kennis en zijn doelstellingen nauw aansluiten bij die van God als de Schepper van alles, wordt het beschouwd als een eeuwige religie (Sanatana dharma). Het Hindoeïsme mag dan van de aardbodem verdwijnen vanwege de vergankelijke aard van de wereld, maar de heilige kennis die de basis ervan vormt zal voor altijd blijven bestaan en zich in elke scheppingscyclus onder verschillende namen blijven manifesteren. Er wordt ook gezegd dat het Hindoeïsme geen grondlegger en geen missionaire doelen heeft, omdat mensen daartoe moeten komen door voorzienigheid (geboorte) of persoonlijke beslissing vanwege hun spirituele paraatheid (karma uit het verleden).
De naam Hindoeïsme, afgeleid van het grondwoord ‘Sindhu’, werd om historische redenen in gebruik genomen. Het hindoeïsme als conceptuele entiteit bestond pas in de Britse tijd. Het woord zelf verschijnt pas in de 17e eeuw na Christus in de literatuur. In de middeleeuwen stond het Indiase subcontinent bekend als Hindustan of het land van de hindoes. Ze beoefenden niet allemaal hetzelfde geloof, maar verschillende, waaronder het boeddhisme, het jaïnisme, het shaivisme, het vaishnavisme, het brahmanisme en verschillende ascetische tradities, sekten en sub-sekten.
De inheemse tradities en de mensen die Sanatana Dharma beoefenden, droegen verschillende namen, maar niet als hindoes. Tijdens de Britse tijd werden alle inheemse geloofsovertuigingen gegroepeerd onder de generieke naam ‘Hindoeïsme’ om het te onderscheiden van de islam en het christendom en om af te zien van gerechtigheid of lokale geschillen, eigendoms- en belastingzaken te beslechten.
Vervolgens werden, na de onafhankelijkheid, het boeddhisme, het jainisme en het sikhisme ervan gescheiden door wetten uit te vaardigen. Het woord hindoeïsme werd dus geboren uit historische noodzaak en werd via wetgeving opgenomen in de constitutionele wetten van India.
