سو هتي ڪرنا ۽ سندس دان ويرتا بابت هڪ ٻي ڪهاڻي آهي. هو هڪ عظيم دانشور (جيڪو عطيو ڪري ٿو) مان هڪ هو جيڪو ڪڏهن به انسانن طرفان ڏٺو ويو آهي.
* دان (عطيه)
ڪرنا پنهنجي آخري لمحن ۾ ساهه کڻڻ لاءِ ميدان جنگ ۾ ليٽي پيو. ڪرشن هڪ غريب برهمڻ جو روپ اختيار ڪيو ۽ هن وٽ پهتو ته هو پنهنجي سخاوت کي جانچڻ چاهي ۽ ارجن کي ثابت ڪري. ڪرشن چيو: ”ڪرنا! ڪرنا!” ڪرنا کانئس پڇيو: ”سائين، تون ڪير آهين؟ ڪرشن (غريب برهمڻ جي حيثيت ۾) جواب ڏنو: ”مان ڪافي وقت کان ٻڌندو آيو آهيان ته تنهنجي هڪ خيراتي شخص جي حيثيت ۾ شهرت آهي. اڄ مان توکان تحفو گهرڻ آيو آهيان. توهان کي مون کي عطيو ڏيڻ گهرجي. ”ضرور، مان توکي ڏيندس جيڪو تون چاهين“، ڪرنا جواب ڏنو. ”مون کي پنهنجي پٽ جي شادي ڪرڻي آهي. مون کي ٿورڙي مقدار ۾ سون گهرجي“، ڪرشن چيو. ”اڙي افسوس! مهرباني ڪري منهنجي زال وٽ وڃ، هوءَ توکي ڏيندو جيترو سون توکي گهرجي“، ڪرنا چيو. ”برهمڻ“ کلڻ لڳو. چيائين: ”ٿوري سون جي خاطر مون کي ھستناپور وڃڻو پوندو؟ جيڪڏهن تون چوين ته تون ان پوزيشن ۾ نه آهين ته مون کي ڏيان جيڪو مان گهران ٿو مان توکي ڇڏي ڏيندس. ڪرنا اعلان ڪيو: "جيستائين مون ۾ سانس آهي، مان ڪنهن کي به 'نه' نه چوندس. ڪرنا پنهنجو وات کولي، پنهنجي ڏندن لاءِ سون جا ڀاڪر ڏيکاريندي چيو: ”آءٌ هي توکي ڏيندس. توهان ان کي وٺي سگهو ٿا“.
ڪاوڙ جي لهجي ۾، ڪرشن چيو: ”توهان ڇا تجويز ڪيو؟ ڇا تون اُميد رکين ٿو ته مان تنهنجا ڏند ڀڃي ڇڏيان ۽ انهن کان سون وٺان؟ مان اهڙو بڇڙو ڪم ڪيئن ڪري سگهان ٿو؟ مان برهمڻ آهيان“. فوري طور تي، ڪرنا ڀرسان هڪ پٿر کڻي، پنهنجي ڏند کي ڇڪي ڇڏيو ۽ انهن کي "برهمڻ" کي پيش ڪيو.
ڪرشن برهمڻ جي روپ ۾ ڪرنا کي وڌيڪ جانچڻ چاهيندو هو. ”ڇا؟ ڇا تون مون کي تحفي طور ڏئي رھيو آھين رت سان ٽمندڙ ڏند؟ مان اهو قبول نٿو ڪري سگهان. مان وڃان ٿو،“ هن چيو. ڪرنا عرض ڪيو: ”سوامي، مهرباني ڪري هڪ لمحو انتظار ڪريو. جيتوڻيڪ هو هلڻ کان قاصر هو، ڪرنا پنهنجو تير ڪڍي آسمان ڏانهن نشانو ڪيو. ڪڪرن مان هڪدم مينهن وسڻ لڳو. مينهن جي پاڻي سان ڏند صاف ڪري، ڪرنا پنهنجي ٻنهي هٿن سان ڏندن کي پيش ڪيو.
تڏهن ڪرشن پنهنجي اصل شڪل ظاهر ڪئي. ڪرنا پڇيو: ”سائين، تون ڪير آهين؟ ڪرشن چيو: ”مان ڪرشن آهيان. مان توهان جي قرباني جي جذبي کي ساراهيان ٿو. ڪنهن به حالت ۾ توهان ڪڏهن به قرباني جو جذبو نه ڇڏيو آهي. مون کان پڇ ته تون ڇا چاهين“. ڪرشن جي خوبصورت روپ کي ڏسي، ڪرنا هٿ جوڙيندي چيو: ”ڪرشن! ڪنهن جي گذرڻ کان اڳ رب جي نظر کي حاصل ڪرڻ انساني وجود جو مقصد آهي. تون مون وٽ آيو ۽ مون کي پنهنجي شڪل سان نوازيو. اها ڳالهه مون لاءِ ڪافي آهي. مان توکي سلام پيش ڪريان ٿو“. اهڙيءَ طرح ڪرنا آخري دم تائين دانوير رهيو.
