هندومت ۾ پراڪرت ۽ پروش جو تصور آهي. ان جي وضاحت ڪرڻ ٿورو مشڪل آهي پر مون کي مختصر ۾ وضاحت ڪرڻ جي ڪوشش ڪرڻ ڏيو. (مان پراڪرت ۽ پروش جي هڪ وڏي پوسٽ لکندس ۽ هر ننڍي تفصيل کي بعد ۾ بيان ڪندس)
سمخيا: سامکيا يا سنڪيا هندو فلسفي جي ڇهن آرٿوڊوڪس اسڪولن مان هڪ آهي. سامخيا مضبوط طور تي دوئي پرست آهي.
اهو ڪائنات کي ٻن حقيقتن تي مشتمل سمجهي ٿو، پرشا (شعور) ۽ پراڪرت (مادو).
هڪ جاندار يا جيوا اها حالت آهي جنهن ۾ پروش ڪنهن نه ڪنهن روپ ۾ پراڪرت سان جڙيل آهي. اهو فيوزن، سامکيا عالمن جو چوڻ آهي ته، ٻڌ ڌرم ("روحاني شعور") ۽ اهنڪار (انفرادي انا شعور) جي اڀار جو سبب بڻيو.
ڪائنات کي هن اسڪول پاران بيان ڪيو ويو آهي جيئن پروشا-پراڪرتي ادارن پاران پيدا ڪيل مختلف ترتيبن ۽ مختلف ڳڻپيوڪر عناصر، حواس، احساسات، سرگرمي ۽ ذهن جي ميلاپ سان متاثر ٿيل آهي.
عدم توازن جي حالت ۾، هڪ وڌيڪ عنصر ٻين کي غالب ڪري ٿو، غلاميء جو هڪ روپ ٺاهي ٿو، خاص طور تي ذهن جو. ھن عدم توازن جي پڄاڻي، غلاميءَ کي ھندوزم جي سامڪيا اسڪول طرفان آزاديءَ، يا موڪشا سڏيو ويندو آھي.
آسان ڪرڻ:
اھو ھڪڙو وڏو موضوع آھي، تنھنڪري مان توھان کي صرف ان کي آسان ڪندس. بس هي سکو،
پراڪرت = مادي حقيقت ۽ پروش = روحاني حقيقت
مادي حقيقت اسان جي پنجن حواس کي خوش ڪرڻ آهي. ڏسڻ، ٻڌڻ، ذائقو، بو ۽ لمس اهي پنج حواس آهن جيڪي اسان وٽ آهن. اسان ڪم ڪريون ٿا ۽ انهن کي خوش ڪرڻ لاءِ سڀ ڪجهه ڪريون ٿا. هر ننڍي ۽ وڏي شيءِ توهان پنهنجي زندگيءَ ۾ ڪندا آهيو انهن مان هڪ يا سڀني کي خوش ڪرڻ لاءِ. توهان جي گهر جي صفائي کان وٺي رومانوي جڳهن جو دورو ڪرڻ ۽ ڌارين کاڌي جو مزو چکڻ تائين.
ان کان علاوه مادي حقيقت ۾ فن، موسيقي، جنس، خوشي، خوشحالي وغيره شامل آهن.
تون محنت ڪندين، گھڻو پئسو ڪمائيندين، توھان جون ضرورتون وڌنديون، انھن کي جاري رکڻ لاءِ، توھان وڌيڪ محنت ڪندا. اهو هڪ لوپ آهي. انسان جون ضرورتون لامحدود آهن، پر هن وٽ موجود وسيلا هميشه محدود آهن.
مادي حقيقت دائمي آهي؛ جلد يا بعد ۾ اهو سڪي ويندو. اڄ توهان تمام سٺو کاڌو کائي رهيا آهيو، سڀاڻي توهان کي وڏو مالي نقصان ٿي سگهي ٿو ۽ توهان هاڻي برداشت نه ڪري سگهندا. ان سان گڏ هڪ مرحلو اچي ٿو جتي توهان بيچيني، مايوسي، درد، پريشاني، دٻاء، خوف ۽ هر قسم جا جذبات بڻجي ويندا آهيو.
سو هاڻي، پراڪرت = مادي حقيقت = غير مستحڪم
پروش يا روحاني ترقي انهن جذبن کي قابو ڪرڻ جي صلاحيت آهي ته جيئن ڪنهن کي عقل هجي ته هر شيءِ جي ساراهه ڪرڻ ۽ لطف اندوز ٿيڻ جي ضرورت کان سواءِ ضرورتمند يا لڪل ٿيڻ جي. انسان تڏهن خوش ٿيندو آهي جڏهن مادي دنيا اسان تي احسان ڪندي آهي ۽ ناخوش نه هوندي آهي جڏهن اها نه ڪندي آهي. اهو تڏهن ئي ٿي سگهي ٿو جڏهن مادي ترقيءَ سان گڏ ذهني ترقي به ٿئي. مادي شين تي انحصار جي ڪري پيدا ٿيندڙ جذباتي انتشار کي صرف ذهني ترقي ئي قابو ڪري سگهي ٿي.
سو هاڻي، پروش = روحاني حقيقت = مستحڪم
ٺيڪ آهي، مان سمجهان ٿو ته توهان کي پراڪرت ۽ پروش جو بنيادي خيال اچي ويو آهي. هاڻي، اسان جي انساني جسم جي باري ۾ سوچيو. دل کاٻي پاسي آهي، تنهنڪري پاسي غير مستحڪم آهي. ۽ انهي طرف يعني ته کاٻو پاسو هڪ جسم جي طور تي سمجهيو ويندو آهي پراڪرت طرف.
تنهنڪري آخرڪار، جي ساڄو پاسو، مستحڪم آهي پروش طرف.
هلندي هلندي، جڏهن ڪو به ماڻهو ڪنهن مندر ۾ وڃڻ چاهي ٿو، ته هو اتي وڃي پاڻ کي آرام ڪرڻ چاهي ٿو. فني طور، مادي دنيا مان نڪرڻ ۽ روحاني دنيا ۾ داخل ٿيڻ. تنهن ڪري اتي ويهي، پاڻ کي پرسڪون، غور ڪرڻ، دعا ڪرڻ. پوءِ جيڪڏهن ڪو فرد روحانيت يعني پروش ۾ داخل ٿيڻ چاهي ٿو ته پوءِ ڇو نه جسم جي روحاني پاسي يعني پروش، مستحڪم پاسي يعني ساڄي پاسي کان شروعات ڪري.
اميد ته توهان کي جواب ملي ويو.
وڌيڪ ڄاڻ:
توهان هتي پڙهڻ بند ڪري سگهو ٿا. پر جيڪڏهن توهان پراڪرت ۽ پروش جي پاسي کي وڌيڪ سمجهڻ ۾ دلچسپي رکو ٿا، هتي ننڍڙي وضاحت آهي.
ڪنهن مندر جو دورو ڪريو يا ڪنهن هندو خدا جي تصوير ڏسو. جيڪڏهن خدا جي ساڄي ٽنگ زمين تي آهي، هو يا هوء پورشا جي نمائندگي ڪري ٿي.
شيو ۽ شڪتي پروش ۽ پراڪرت جو ڀرپور ميلاپ آهي. شيوا شعور جي علامت آهي، مذڪر اصول.
SHAKTI زناني اصول، چالو ڪرڻ واري طاقت ۽ توانائي جي علامت آهي.
گنيشا جي بت ۾، ٽاسڪ پڻ توهان کي ٻڌائي سگهي ٿو ته اهو خاص بت پروش يا پراڪرتي طرف جي نمائندگي ڪري ٿو.
ساڳيءَ طرح سرسوتي ۽ لڪشمي مادي حقيقت ڏيکاري ٿي جيڪا پراڪرت آهي
وشنو ڏيکاري ٿو پراڪرت ۽ پروش جو ڀرپور ميلاپ...
۽ آخري نه پر گهٽ ۾ گهٽ, اسان جو تثليث، جيڪو برهما کي پراڪرت، وشنو کي پراڪرت ۽ پروش ٻنهي جو مالڪ ۽ شيو کي پروش طور ڏيکاري ٿو.
ڪريڊٽ: حقيقي مالڪن، فوٽوگرافر، فنڪار، Pinterest ۽ گوگل تصويرون ڏانهن تصويري اعتبار. هندو FAQs وٽ ڪا به تصوير نه آهي.
