هن سوال جي جواب لاءِ ڪيترائي نظريا، ڪهاڻيون ۽ زاويا آهن. مان هتي هر ممڪن جواب ڏيڻ جي ڪوشش ڪندس.
مان ڌرم جو حوالو وٺندس بارڊو ٿاڊول ۽ ان سوال جو جواب ڏيڻ لاءِ هندو گرود پراڻ. جيو (روح) موت جي وقت جسم مان نڪرندو آهي ۽ 11 ڏينهن تائين، پرٿ جي حيثيت ۾ رهي ٿو، جنهن کان پوءِ اهو پنهنجي آخري فيصلي لاءِ يما جي گهر ڏانهن ويندو. هڪ پريت بنيادي طور تي هڪ ڀوت آهي. انسانن وانگر، ڀوت هر قسم جي جذبات جو تجربو ڪن ٿا جهڙوڪ ڪاوڙ، هوس، ۽ بک، پر انهن وٽ جسماني جسم يا ڪنٽينر نه آهي انهن جذبن کي پورو ڪرڻ يا انهن کي ڇڏڻ لاء. انهن 11 ڏينهن دوران، اهو چيو ويندو آهي ته ڀوت پنهنجي پوئين جسم ۽ ڪٽنب سان انتهائي منسلڪ هوندو. خاص ڪري پهرئين ٽن ڏينهن ۾ انسان جو ڀوت مونجهاري جي حالت ۾ رهي ٿو ۽ پنهنجي وجود کي جسم کان ٻاهر نه سمجهي سگهي ٿو، جيڪو بي جان ۽ بي جان آهي. جسم سان جسماني وابستگي جي ڪري، چون ٿا، اهو مسلسل جسم ۾ واپس اچڻ جي ڪوشش ڪندو آهي. اهو ئي سبب آهي جو هندن جو اصرار آهي ته لاش کي ٽن ڏينهن کان اڳ ساڙيو وڃي.
هندو ڌرم ۾ باهه کي مقدس سمجهيو ويندو آهي. اهو سڀ ڪجهه ساڙي ٿو، جيستائين ڪجهه به نه رهي. ٻئي طرف، دفن ڪرڻ هڪ تمام سست عمل آهي جيڪو جسم جي اندر پنجن عنصرن کي واپس برهمانڊ جي پنجن عناصرن ۾ ڦهلائي ٿو. لاش کي دفن ڪرڻ سان، ڀوت جي جسماني باقيات مڪمل طور تي زمين جي منهن تان ختم ٿي وينديون آهن، ته جيئن ڀوت 11 ڏينهن کان پوء اڳتي وڌڻ سان پنهنجو سفر جاري رکي. اهو پڻ جسماني جهاز تي ماضي جي طور تي رهڻ جو امڪان گهٽائي ٿو، وڌايل عرصي تائين.
گُرودا پراڻن جو ذڪر آهي ته جيڪي ماڻهو بي وقتي ۽ غير فطري موت (حادثن، خودڪشي وغيره جي ڪري) ۽ لاشن جو دفن نه ڪندا آهن، سي گهڻي وقت تائين ڀوت بڻجي رهندا آهن. اهو ئي سبب آهي ته جسماني جسم کي روح جو هڪ ڪنٽينر سمجهيو ويندو آهي ۽ جيستائين اهو زمين تي رهي ٿو، فرد جي زندگيء جو جوهر ۽ توانائي اڃا به ختم ٿي رهي آهي. اهو ئي سبب آهي جو هندو ڌرم ۾ وڏن يوگين، سنتن ۽ ساڃاهه وندن جي لاشن کي ڪڏهن به نه ساڙيو ويندو آهي، بلڪه دفن ڪري ان جي مٿان شيو لِنگا لڳائيندا آهن يا ان کي عبادت گاهه بڻائيندا آهن. بابا يا بزرگ جو جسم خدائي روح جو هڪ ڪنٽينر هو ۽ ان کي دفن ڪرڻ سان اسان يوگي جي جسماني وجود جي ديوي توانائي يا جوهر کي، ان جي آس پاس جي ماڻهن کي مثبت طور تي متاثر ڪيو.
کان ٻي ڪهاڻي Wiki.Answers
هندن کي يقين آهي ته روح غير تباهي آهي. ۽ اهو موت هڪ شخص جي جسماني وجود جي خاتمي جي علامت آهي، پر روح لاء هڪ نئين سفر جي شروعات. هي روح وري ڪنهن ٻئي زندگيءَ جي شڪل ۾ ٻيهر جنم وٺي ٿو، ۽ جنم وٺڻ، وڌڻ ۽ آخر ۾ موت سان ملڻ جي ساڳئي چڪر مان گذري ٿو- رڳو اهو چڪر نئين سر شروع ڪرڻ لاءِ.
تنهن ڪري، هڪ شخص جي مئل جسم کي دفن ڪرڻ، ان جي جسم سان ڪنهن به منسلڪ روح کي ختم ڪرڻ لاء فرض ڪيو ويو آهي، جيڪو اڳ ۾ رهندو هو.
ان کان علاوه، هندن جي وچ ۾ هڪ روايتي عقيدو چوي ٿو ته هڪ شخص جو جسم 5 عناصر تي مشتمل آهي - زمين، باهه، پاڻي، هوا ۽ آسمان. هندن جي تدفين جون رسمون انهن عنصرن جي لاش کي واپس ڪرڻ جي هدايت ڪن ٿيون. جسم کي تيزيءَ سان زمين، هوا، آسمان ۽ باهه ڏانهن موٽايو ويندو آهي ان کي آسمان هيٺ ساڙيندي؛ ۽ خاڪ عزت سان گڏ ڪري درياهه ۾ وهائي ويندي آهي.
چيو وڃي ٿو ته ڪنهن ميت تي زيادتي ماتم روح کي پنهنجي پيارن کان مڪمل طور تي الڳ ٿيڻ کان روڪي ٿو، ۽ ان کي پنهنجي نئين سفر شروع ڪرڻ کان روڪي ٿو، يعني نئين زندگي کڻڻ. دفنائڻ (۽ ماتم ۾ بعد ۾ تقريبون) انهن مان اڪثر شين کي هٽائڻ ۾ مدد ڪن ٿيون جيڪي ماڻهو جي وجود لاءِ ياد ڏياريندڙ طور ڪم ڪري سگهن ٿيون، ۽ ان سان گڏ خاندان کي نقصان کان بچڻ ۾ مدد ڪن ٿيون.
اهو ٿي سگهي ٿو سوال جو هڪ سائنسي طريقو:
انسان سدائين پوڙھائپ سان نه مرندو آھي، ھوءَ بيمارن جي ڪري مري سگھي ٿو. جيڪڏهن هن کي ساڙيو وڃي ته، هن جي جسم ۾ موجود مائڪرو آرگنيزم مري ويندا (ڪو به جراثيم باهه جي گرمي تي زنده نه رهندو). اهڙيءَ طرح ماڻهوءَ جي مرڻ کان پوءِ جسم کي ساڙڻ ڪنهن به بيماريءَ جي پکيڙ جو سبب نه بڻبو آهي.
انهي سان گڏ، اهو بهتر ناهي ته هڪ جسم کي ساڙڻ بجاء ان کي قدرتي طور تي سڙي وڃڻ ڏيو؟ هندو به لاش کي دفن ڪرڻ ۾ يقين نٿا رکن ڇو ته سچ پڇو ته هر مقبري ۾ جاءِ هوندي آهي.
نه هندو ڌرم ۾ هر ڪنهن کي دفنايو ويندو آهي. ڏاڍا ننڍڙا ٻار دفن نه ڪيو ويو، بلڪه دفن ڪيو ويو ڇاڪاڻ ته انهن ۾ انا ناهي. اهي اڃا تائين زندگيءَ سان وابستگي کي نه ٿا سمجهن.
اعتبار:
پهرين ڪهاڻي: وامسي ايماني
ڪهاڻي 2: Wiki.Answers
