Mahabharata

Il-Mahabharata (Sanskrit: "Epika Kbira tad-Dinastija Bharata") hija waħda miż-żewġ poeżiji epiċi Sanskriti tal-Indja tal-qedem (l-oħra hija r-Ramayana). Il-Mahabharata huwa sors ewlieni ta’ għarfien dwar il-ħolqien tal-Induiżmu bejn l-400 QK u l-200 E.K., u l-Ħindu jqisuh kemm bħala test dwar id-dharma (liġi morali Hindu) kif ukoll storja (itihasa, litteralment “dak li ġara”).

Il-Mahabharata hija sensiela ta’ materjal mitoloġiku u didattiku strutturat madwar sular erojku ċentrali li jirrakkonta l-ġlieda għall-eġemonija bejn żewġ klassijiet ta’ kuġini, il-Kauravas (ulied Dhritarashtra, dixxendent ta’ Kuru) u Pandavas (ulied Dhritarashtra, dixxendent ta’ Kuru) (ulied Pandu). Il-poeżija hija twila kważi 100,000 koppta—bejn wieħed u ieħor seba’ darbiet it-tul tal-Iljade u l-Odissea flimkien—maqsuma fi 18-il parvan, jew partijiet, flimkien ma’ suppliment jismu Harivamsha (“Ġenealoġija ta’ Alla Hari”; jiġifieri, ta’ Vishnu).