Op een dag liepen Krishna en Arjuna naar een dorp. Arjuna viel Krishna lastig en vroeg hem waarom Karna als rolmodel voor alle Dana's (donaties) zou moeten worden beschouwd en niet voor hemzelf. Krishna, die hem een lesje wilde leren, knipte met zijn vingers. De bergen naast het pad waarop ze liepen veranderden in goud. Krishna zei: "Arjuna, verdeel deze twee bergen goud onder de dorpelingen, maar je moet elk laatste beetje goud doneren". Arjuna ging het dorp binnen en kondigde aan dat hij goud zou doneren aan elke dorpeling, en vroeg hen zich bij de berg te verzamelen. De dorpelingen zongen zijn lof en Arjuna liep met opgetrokken borst richting de berg. Twee dagen en twee aaneengesloten nachten schepte Arjuna goud van de berg en schonk het aan elke dorpeling. De bergen zijn in het geheel niet kleiner geworden.
De meeste dorpelingen kwamen terug en stonden binnen enkele minuten in de rij. Na een tijdje begon Arjuna zich uitgeput te voelen, maar nog niet klaar om zijn ego los te laten, en zei tegen Krishna dat hij niet langer verder kon zonder rust. Krishna belde Karna. ‘Je moet elk laatste stukje van deze berg doneren, Karna’, zei hij tegen hem. Karna belde twee dorpelingen. “Zie je die twee bergen?” Karna vroeg: ‘Je kunt met die twee bergen van goud doen wat je wilt’, zei hij, en liep weg.
Arjuna zat stomverbaasd. Waarom was deze gedachte niet bij hem opgekomen? Krishna glimlachte ondeugend en zei tegen hem: 'Arjuna, onbewust voelde jij je aangetrokken tot het goud, je gaf het met spijt weg aan elke dorpeling en gaf hen wat jij dacht dat een genereus bedrag was. De omvang van uw donatie aan elke dorpsbewoner was dus alleen afhankelijk van uw verbeeldingskracht. Karna heeft dergelijke voorbehouden niet. Kijk hoe hij wegloopt nadat hij een fortuin heeft weggegeven, hij verwacht niet dat mensen zijn lof zingen, het maakt hem niet eens uit of mensen achter zijn rug om goed of slecht over hem praten. Dat is het teken van een man die al op het pad van verlichting is”
Bron: Karan Jaiswani
