هڪ دفعي ڪرشن ۽ ارجن هڪ ڳوٺ ڏانهن هلي رهيا هئا. ارجن ڪرشن کي پريشان ڪري رهيو هو، هن کان پڇيو ته ڪرنا کي سڀني دانا (عطيا) لاء رول ماڊل ڇو سمجهيو وڃي ۽ پاڻ کي نه. ڪرشن، کيس سبق سيکارڻ ٿي چاهيو، هن جون آڱريون ڇڪي ورتيون. جنهن رستي تي هو هلي رهيا هئا، ان جي ڀرسان جا جبل سون ۾ بدلجي ويا. ڪرشن چيو، ”ارجن، سون جا اهي ٻه جبل ڳوٺاڻن ۾ ورهائجانءِ، پر توکي هر آخري سون سون ضرور ڏيڻ گهرجي“. ارجن ڳوٺ ۾ ويو، ۽ اعلان ڪيو ته هو هر ڳوٺاڻي کي سون ڏيڻ وارو آهي، ۽ انهن کي جبل جي ڀرسان گڏ ڪرڻ لاء چيو. ڳوٺاڻن سندس ساراهه جا گيت ڳايا ۽ ارجن ٿلهي سيني سان جبل ڏانهن هليو ويو. ٻه ڏينهن ۽ ٻه مسلسل راتيون ارجن جبل تان سون ڪڍيو ۽ هر هڪ ڳوٺاڻي کي چندو ڏنو. جبل پنهنجي وس ۾ گهٽ نه ٿيا.
اڪثر ڳوٺاڻا واپس آيا ۽ منٽن ۾ قطار ۾ بيٺا. ٿوري دير کان پوء، ارجن، ٿڪل محسوس ڪرڻ شروع ڪيو، پر اڃا تائين پنهنجي انا کي ڇڏڻ لاء تيار نه هو، ڪرشن کي ٻڌايو ته هو آرام کان سواء وڌيڪ نه ٿو هلي سگهي. ڪرشن ڪرنا سڏيو. ”توکي هن جبل جي هر آخري حصي کي عطيو ڪرڻ گهرجي، ڪرنا،“ هن کيس چيو. ڪرين ٻن ڳوٺاڻن کي سڏيو. ”تون اهي ٻه جبل ڏسين ٿو؟ ڪرنا پڇيو، ”سونا جا اهي ٻه جبل تنهنجي لاءِ آهن جيئن تون چاهين،“ هن چيو ۽ هليو ويو.
ارجن حيران ٿي ويٺو. اهو خيال هن کي ڇو نه آيو؟ ڪرشن شرارت سان مسڪرايو ۽ کيس چيو ته ”ارجن، لاشعوري طور تي، تون پاڻ سون ڏانهن متوجه ٿيو آهين، تو افسوس سان اهو هر ڳوٺاڻن کي ڏئي ڇڏيو، جنهن کي تون وڏي پئماني تي سمجهين ٿو. اهڙيء طرح هر ڳوٺاڻي کي توهان جي عطيا جو اندازو صرف توهان جي تخيل تي منحصر آهي. ڪرنا کي اهڙا تحفظات ناهن. دولت ڏيڻ کان پوءِ هن کي هلندي ڏسندي، هن کي اها اميد ناهي ته ماڻهن کان سندس ساراهه ڳائي، هن کي ان ڳالهه جي به پرواهه نه آهي ته ماڻهو هن جي پويان هن جي باري ۾ سٺو يا خراب ڳالهائيندا آهن. اها هڪ انسان جي نشاني آهي جيڪا اڳ ۾ ئي روشنيءَ جي راهه تي آهي“
جو ذريعو: ڪرن جيسواڻي
