Mahabharata

Ang Mahabharata (Sanskrit: "Great Epic of the Bharata Dynasty") ay isa sa dalawang Sanskrit epic na tula ng sinaunang India (ang isa pa ay ang Ramayana). Ang Mahabharata ay isang pangunahing mapagkukunan ng kaalaman sa paglikha ng Hinduismo sa pagitan ng 400 BCE at 200 CE, at itinuturing ito ng mga Hindu bilang parehong teksto sa dharma (batas moral ng Hindu) at isang kasaysayan (itihasa, literal na "ano ang nangyari").

Ang Mahabharata ay isang serye ng mitolohiko at didaktikong materyal na nakabalangkas sa paligid ng isang sentral na kabayanihan na palapag na nagsasabi ng pakikibaka para sa hegemonya sa pagitan ng dalawang klase ng mga pinsan, ang mga Kaurava (mga anak ni Dhritarashtra, inapo ni Kuru) at ang mga Pandavas (mga anak ni Dhritarashtra, inapo ni Kuru) (mga anak ni Pandu). Ang tula ay halos 100,000 couplet ang haba—humigit-kumulang pitong beses ang haba ng pinagsamang Iliad at Odyssey—na nahahati sa 18 parvan, o mga bahagi, kasama ang supplement na pinangalanang Harivamsha (“Genealogy of the God Hari”; ibig sabihin, ng Vishnu).