Olim Krishna et Arjuna versus vicum ambulabant. Arjuna infestabat Krishna, eum quaerens cur Karna munus exemplar omnium Danas (donationum) et non ipse habere deberet. Krishna, volens eum docere, digitos scindit. Montes juxta semitam ambulantes verterunt in aurum. Krishna dixit "Arjuna, hos duos montes aureos inter vicani distribue, sed omne extremum auri partem donare debes". Arjuna vicum ingressus, praedicans se viculis aurum donaturum, rogans ut ad montem conveniret. Vicani laudes ejus cecinerunt et Arjuna submisso pectore versus montem ambulavit. Per duos dies et duas noctes continuas de monte Arjuna traiecit aurum et donatum unicuique vicano. Nec minuunt montes.

Plerique vicani redierunt et intra minuta queue steterunt. Interposito tempore Arjuna fessa sentiens incepit, sed non modo paratus est dimittere suam voluntatem, dixit Krishna se diutius sine requie non posse procedere. Krishna dicta Karna. “Ille dixit ei, Karna, omnem partem extremam huius montis donare debes. Duo vicani Karna dicuntur. "Vides illos duos montes?" Karna quaesivit, "duo illi montes auri tui sunt facere ut lubet" inquit,  et abierat.

Arjuna obstupefecit. Cur non hoc ei acciderat? Krishna perniciose risit et dixit ei “Arjuna, subconsciously, tu ipse ad aurum invitatus es, quod aegre donasti cuique vicani, quod tibi largitus esse putabas. Ita magnitudo donationis vestrae unicuique vicanorum in animo tuo posita est. Karna nullas tales exceptiones tenet. Aspice eum ambulantem post datam fortunam, ut laudes eius non exspectat, ne curat si bona vel mala de eo post tergum loquuntur. Hoc est signum hominis iam in via illuminationis ».

Source: Karan Jaiswani