တစ်ခါက Krishna နဲ့ Arjuna တို့ဟာ ရွာတစ်ရွာဆီ လမ်းလျှောက်လာကြပါတယ်။ Arjuna သည် Krishna ကို နှောင့်ယှက်နေပြီး Karna သည် သူကိုယ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ Danas (အလှူအားလုံးအတွက်) စံနမူနာပြအဖြစ် ဘာကြောင့် သတ်မှတ်သင့်သနည်းဟု မေးသည်။ Krishna က သူ့ကို သင်ခန်းစာတစ်ခု သင်ပေးလိုရင်း လက်ညိုးထိုးလိုက်သည် ။ သူတို့လျှောက်နေတဲ့လမ်းဘေးက တောင်တန်းတွေက ရွှေရောင်ပြောင်းသွားတယ်။ Krishna က "Arjuna၊ ဒီရွှေတောင်နှစ်တောင်ကို ရွာသူရွာသားတွေကြား ဖြန့်ဝေပါ၊ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးရွှေနည်းနည်းချင်းစီ လှူရမယ်" အာရူနာသည် ရွာသို့ဝင်၍ ရွာသားတိုင်းအား ရွှေလှူမည်ဟု ကြွေးကြော်ပြီးလျှင် တောင်အနီး၌ စုဝေးစေခိုင်း၏။ ရွာသူရွာသားများက ချီးကျူးစကားဆိုကြပြီး အာဂျနာသည် ရင်ဘတ်တွန့်ကာ တောင်ပေါ်သို့ လျှောက်သွားကြသည်။ နှစ်ရက်နှစ်ညလုံး အဆက်မပြတ် တောင်ပေါ်မှ ရွှေများကို ထမ်းကာ ရွာသားတစ်ဦးစီအား လှူဒါန်းသည်။ တောင်တန်းတွေက နည်းနည်းမှ လျော့မသွားဘူး။
ရွာသူရွာသားအများစုက ပြန်လာပြီး မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ တန်းစီရပ်ကြတယ်။ ခဏအကြာတွင် Arjuna သည် မောပန်းနွမ်းနယ်လာသော်လည်း သူ့အတ္တကို စွန့်လွှတ်ရန် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘဲ Krishna သည် အနားယူခြင်းမပြုတော့ဘဲ ဆက်လက်၍မနေနိုင်တော့ကြောင်း Krishna အား ပြောပြခဲ့သည်။ Krishna ကို Karna ဟုခေါ်သည်။ “ဒီတောင်ရဲ့ နောက်ဆုံးအပိုင်းတိုင်းကို လှူရမယ်၊ Karna” လို့ ပြောခဲ့ပါတယ်။ Karna က ရွာသားနှစ်ယောက်ကို ခေါ်တယ်။ "အဲဒီတောင်နှစ်တောင်ကို မင်းမြင်လား" Karna က “ရွှေတောင်နှစ်တောင်က မင်းကြိုက်သလို လုပ်လို့ရတယ်” လို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတယ်။
Arjuna အံကြိတ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ ဒီအတွေးက သူ့အတွက် ဘာ့ကြောင့် မဖြစ်ခဲ့တာလဲ။ Krishna က ယုတ်မာစွာပြုံးပြီး “Arjuna၊ မသိစိတ်က မင်းကိုယ်တိုင်က ရွှေတွေကို စွဲလန်းပြီး ရွာသားတစ်ယောက်စီကို ပေးခဲ့တာ ဝမ်းနည်းစရာဖြစ်ပြီး မင်းထင်တဲ့ပမာဏကို ပေးကမ်းလိုက်တာ။ ထို့ကြောင့် ရွာသူရွာသားတစ်ဦးစီအား လှူဒါန်းမှုပမာဏသည် သင့်စိတ်ကူးပေါ်တွင်သာ မူတည်ပါသည်။ Karna သည် ထိုကဲ့သို့ ကြိုတင်စာရင်းသွင်းထားခြင်း မရှိပါ။ လာဘ်ပေးလာဘ်ယူပြီးနောက် လမ်းလျှောက်ထွက်သွားတာကို ကြည့်ပြီး လူတွေက ချီးမွမ်းသီချင်းဆိုဖို့ မမျှော်လင့်ဘဲ နောက်ကွယ်မှာ လူတွေက သူ့အကြောင်း ကောင်းတာ မကောင်းပြောရင် ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ ဒါ ဉာဏ်လမ်းကြောင်းပေါ် ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ နိမိတ်ပဲ”
source: Karan Jaiswani
