Minsan ay naglalakad sina Krishna at Arjuna patungo sa isang nayon. Pinipilit ni Arjuna si Krishna, tinanong siya kung bakit dapat ituring si Karna na isang huwaran para sa lahat ng Danas (donasyon) at hindi sa kanyang sarili. Si Krishna, na gustong turuan siya ng leksyon ay pinitik ang kanyang mga daliri. Ang mga bundok sa tabi ng landas na kanilang tinatahak ay naging ginto. Sinabi ni Krishna "Arjuna, ipamahagi ang dalawang bundok ng ginto sa mga taganayon, ngunit kailangan mong ibigay ang bawat huling piraso ng ginto". Pumasok si Arjuna sa nayon, at ipinahayag na mag-aabuloy siya ng ginto sa bawat taganayon, at hiniling na magtipon sila malapit sa bundok. Ang mga taganayon ay umawit ng kanyang mga papuri at si Arjuna ay lumakad patungo sa bundok na may huffed up na dibdib. Sa loob ng dalawang araw at dalawang tuluy-tuloy na gabi, si Arjuna ay nagpala ng ginto mula sa bundok at nag-abuloy sa bawat taganayon. Ang mga bundok ay hindi nabawasan kahit katiting.
Karamihan sa mga taganayon ay bumalik at pumila sa loob ng ilang minuto. Pagkaraan ng ilang sandali, si Arjuna, ay nagsimulang makaramdam ng pagod, ngunit hindi pa handang bitawan ang kanyang kaakuhan, sinabi kay Krishna na hindi na siya makakapagpatuloy nang walang pahinga. Tinawag ni Krishna si Karna. "Dapat mong ibigay ang bawat huling bahagi ng bundok na ito, Karna" sabi niya sa kanya. Tinawag ni Karna ang dalawang taganayon. "Nakikita mo ba ang dalawang bundok na iyon?" Tinanong ni Karna, "ang dalawang bundok na ginto ay sa iyo kung ano ang gusto mo" sabi niya, at lumakad palayo.
Nakaupo si Arjuna na tulala. Bakit hindi sumagi sa kanya ang pag-iisip na ito? Ngumiti ng pilyo si Krishna at sinabi sa kanya “Arjuna, hindi malay, ikaw mismo ay naakit sa ginto, nanghihinayang mong ibinigay ito sa bawat taganayon, binigay sa kanila ang inaakala mong malaking halaga. Kaya ang laki ng iyong donasyon sa bawat taganayon ay nakasalalay lamang sa iyong imahinasyon. Walang ganoong reserbasyon si Karna. Tingnan mo siyang naglalakad palayo pagkatapos magbigay ng kayamanan, hindi niya inaasahan na kakantahin siya ng mga tao, wala siyang pakialam kung maganda o masama ang pag-uusapan ng mga tao sa likod niya. Iyan ang tanda ng isang tao na nasa landas na ng kaliwanagan”
Source: Karan Jaiswani
