Matagal nang nabubuhay ang isang asura(demonyo) na nagngangalang Dambhodbhava. Nais niyang maging imortal at kaya nanalangin sa diyos ng Araw, si Surya. Nalulugod sa kanyang penitensiya, humarap si Surya sa kanya. Hiniling ni Dambhodbhava kay Surya na gawin siyang walang kamatayan. Ngunit hindi maipagkaloob ni Surya ang biyayang ito dahil anumang bagay, ang sinumang ipanganak sa planetang ito ay kailangang mamatay. Inalok siya ni Surya na humingi ng ibang bagay sa halip na imortalidad. Naisip ni Dambhodbhava na linlangin ang diyos ng araw at gumawa ng isang tusong kahilingan.

Sinabi niya na kailangan niyang protektahan ng isang libong sandata at ilagay ang mga sumusunod na kondisyon:
1. Ang libong baluti ay maaaring basagin lamang ng isang taong nagsasagawa ng penitensiya sa loob ng isang libong taon!
2. Ang sinumang makabasag ng sandata ay dapat mamatay kaagad!

Si Surya  ay labis na nag-aalala. Alam niya na si Dambhodbhava ay nagsagawa ng napakalakas na penitensiya at na makukuha niya ang buong biyayang hiniling niya. At naramdaman ni Surya na hindi gagamitin ni Dambhodbhava ang kanyang kapangyarihan para sa kabutihan. Gayunpaman, walang pagpipilian sa bagay na ito, ipinagkaloob ni Surya  kay Dambhodbhava ang pagpapala. Ngunit sa kaibuturan ni Surya ay nag-alala at humingi ng tulong sa Panginoon Vishnu, hiniling ni Vishnu na huwag mag-alala at ililigtas niya ang lupa sa pamamagitan ng  pag-aalis ng adharma.

Kaagad pagkatapos makuha ang biyaya mula kay  Surya, sinimulan ni Dambhodbhava na sirain ang mga tao. Natakot ang mga tao na makipag-away sa kanya. Walang paraan para talunin siya. Ang sinumang humahadlang sa kanya ay dinurog niya. Sinimulan siyang tawagin ng mga tao na  Sahasrakavacha [ibig sabihin ay isa na mayroong isang libong sandata]. Sa mga oras na ito, si Haring Daksha [ang ama ni Sati, ang unang asawa ni Shiva]  ay nakakuha ng isa sa kanyang mga anak na babae, si Murti ay ikinasal kay Dharma – isa sa mga ‘Manas  putras’ ni Lord Brahma, ang Diyos ng Paglikha

Narinig din ni Murti ng Sahasrakavacha at gusto niyang wakasan ang kanyang banta. Kaya't nanalangin siya sa Panginoong Vishnu na pumunta at tulungan ang mga tao. Si Lord Vishnu ay nalulugod sa kanya  ay nagpakita sa kanyang harapan at sinabi
'Ako ay nalulugod sa iyong debosyon! Darating ako at papatayin ko si Sahasrakavacha! Dahil nanalangin ka sa akin, ikaw ang magiging dahilan ng pagpatay kay Sahasrakavacha!’.

Hindi isang anak ang isinilang ni Murti, kundi kambal- sina Narayana at Nara. Lumaki sina Narayana at Nara  sa ashrama na napapaligiran ng mga kagubatan. Sila ay mga dakilang deboto ni Lord Shiva. Natutunan ng dalawang magkapatid ang sining ng pakikidigma. Hindi mapaghihiwalay ang dalawang magkapatid. Ang akala ng isa ay laging  nagagawang tapusin. Pareho silang nagtiwala sa isa't isa nang tahasan at hindi kailanman nagtanong sa isa't isa.

Sa paglipas ng panahon, sinimulan ni Sahasrakavacha ang pag-atake sa mga kagubatan na nakapalibot sa Badrinath, kung saan parehong tinutuluyan nina Narayana  at Nara. Habang nagmumuni-muni si Nara, pumunta si Narayana at hinamon si Sahasrakavacha para sa isang labanan. Tiningnan ni Sahasrakavacha ang mga mata ni Narayana na kalmado at sa unang pagkakataon mula nang makuha niya ang kanyang biyaya, nakaramdam siya ng takot na namumuo sa loob niya.

Hinarap ni Sahasrakavacha ang pag-atake ni  Narayana at nagulat siya. Nalaman niyang makapangyarihan si Narayana at talagang nakakuha ng maraming kapangyarihan mula sa penitensiya ng kanyang kapatid. Habang nagpapatuloy ang laban, napagtanto ni Sahasrakavacha na ang penitensiya ni Nara ay nagbibigay ng lakas kay Narayana. Nang masira ang unang sandata ni Sahasrakavacha, napagtanto niya na ang Nara at Narayana ay para sa lahat ng layunin. Dalawa lang silang tao na may iisang kaluluwa. Ngunit si Sahasrakavacha ay hindi masyadong nag-aalala. Nawala niya ang isa sa kanyang mga sandata. Masaya niyang pinagmamasdan ang pagbagsak ni Narayana, sa sandaling nabasag ang isa sa kanyang mga sandata!

Nang matumba si Narayana  patay, tumakbo si Nara palapit sa kanya. Sa pamamagitan ng kanyang mga taon ng penitensiya at  nakalulugod sa Panginoong Shiva, natamo niya ang Maha Mritunjaya mantra – isang mantra  na bumuhay muli ng patay. Ngayon nakipag-away si Nara kay  Sahasrakavacha habang nagninilay-nilay si Narayana! Pagkaraan ng libong taon, binasag ni Nara ang isa pang sandata at nalaglag habang bumalik si Narayana at binuhay siya. Nagpatuloy ito hanggang 999 na mga sandata ay nahulog. Napagtanto ni Sahasrakavacha  na hinding-hindi niya matatalo ang dalawang magkapatid at tumakas upang humingi ng  kanlungan kay Surya. Nang lapitan ni Nara si Surya para isuko siya, hindi ginawa ni Surya dahil pinoprotektahan niya ang kanyang deboto. Sinumpa ni Nara si Surya na ipanganak bilang  tao para sa gawaing ito at tinanggap ni Surya ang sumpa para sa deboto na ito.

Nangyari ang lahat ng ito sa pagtatapos ng Treta yuga. Kaagad pagkatapos tumanggi si Surya  na makipaghiwalay kay Sahasrakavacha, natapos ang Treta Yuga at nagsimula ang Dwapar Yuga . Upang matupad ang pangako sa pagwasak sa Sahasrakavacha, muling isinilang sina Narayana  at Nara – sa pagkakataong ito bilang sina Krishna at Arjuna.

Dahil sa  sumpa, si Dambhodbhava na may kasamang ansh ni Surya ay isinilang bilang Karna,  ang panganay na anak ni Kunti! Ipinanganak si Karna na may isa sa mga sandata bilang isang natural na proteksyon, ang huling natitira sa Sahasrakavacha.
Dahil namatay sana si Arjuna kung mayroon si Karna ng baluti, sa payo ni Krishna, si Indra  [ama ni Arjuna] ay nagbalatkayo at nakuha ang huling baluti ni Karna, bago pa nagsimula ang digmaan.
Dahil si Karna talaga ang halimaw na si Dambodbhava  sa kanyang nakaraang buhay, nabuhay siya sa napakahirap na buhay upang bayaran ang lahat ng  kasalanang nagawa niya sa kanyang nakaraang buhay. Ngunit nasa loob din ni Karna si Surya, ang Diyos ng Araw, kaya bayani rin si Karna! Karma ni Karna mula sa kanyang nakaraang buhay na kailangan niyang makasama si Duryodhana at makibahagi sa lahat ng masasamang bagay na kanyang ginawa. Ngunit ang Surya sa kanya ay ginawa siyang matapang, malakas, walang takot at mapagkawanggawa. Nagdala ito sa kanya ng pangmatagalang katanyagan.

Kaya't pagkatapos malaman ang katotohanan tungkol sa nakaraang kapanganakan ni Karna, humingi ng tawad ang Pandavas kina Kunti at Krishna sa pagdadalamhati sa kanila...

Credits:
Post Credits Bimal Chandra Sinha
Mga Kredito sa Larawan: Sa mga may-ari, at Gogle Images