Satyavati (moeder van Vyasa) was de dochter van een vervloekte apsara (hemelse nimf) genaamd Adrika. Adrika werd door een vloek in een vis veranderd en leefde in de Yamuna-rivier. Toen de Chedi-koning Vasu (beter bekend als Uparicara-vasu) op jacht was, had hij een nachtelijke emissie terwijl hij over zijn vrouw droomde. Hij stuurde zijn sperma met een adelaar naar zijn koningin, maar door een gevecht met een andere adelaar viel het sperma in de rivier en werd opgeslokt door de vervloekte Adrika-vis. Als gevolg hiervan werd de vis zwanger.
De hoofdvisser ving de vis en sneed hem open. Hij vond twee baby's in de baarmoeder van de vis: een mannetje en een vrouwtje. De visser presenteerde de kinderen aan de koning, die het mannelijke kind hield. De jongen groeide op en werd de grondlegger van het Matsya-koninkrijk. De koning gaf het vrouwelijke kind aan de visser en noemde haar Matsya-gandhi of Matsya-gandha ("Zij die naar vis ruikt") vanwege de visgeur die uit het lichaam van het meisje kwam. De visser voedde het meisje op als zijn dochter en noemde haar Kali (“de donkere”) vanwege haar huidskleur. In de loop van de tijd kreeg Kali de naam Satyavati (“waarheidsgetrouw”). De visser was ook een veerman, die met zijn boot mensen over de rivier vervoerde. Satyavati hielp haar vader bij zijn werk en groeide op tot een mooi meisje.
Op een dag, toen ze de rishi (wijze) Parashara over de rivier de Yamuna bracht, wilde de wijze dat Kali zijn lust bevredigde en hield haar rechterhand vast. Ze probeerde Parashara ervan te weerhouden door te zeggen dat een geleerde brahmaan van zijn formaat niet naar een vrouw mag verlangen die naar vis stinkt. Ze gaf uiteindelijk toe, zich bewust van de wanhoop en volharding van de wijze en bang dat als ze geen gehoor zou geven aan zijn verzoek, hij de boot halverwege de stroom zou laten omvallen. Kali was het daarmee eens en zei tegen Parashara dat hij geduld moest hebben totdat de boot de oever bereikte.
Toen ze de andere kant bereikte, greep de wijze haar opnieuw vast, maar ze verklaarde dat haar lichaam stonk en dat coïtus voor hen beiden heerlijk zou moeten zijn. Bij deze woorden werd Matsyagandha (door de krachten van de wijze) getransformeerd in Yojanagandha ("zij wiens geur over een yojana kan worden geroken"). Ze rook nu naar muskus en werd daarom Kasturi-gandhi (‘muskusgeurig’) genoemd.
Toen Parashara, gekweld door verlangen, haar opnieuw benaderde, hield ze vol dat de daad niet gepast was op klaarlichte dag, aangezien haar vader en anderen hen vanaf de andere oever zouden zien; ze moeten wachten tot de nacht. De wijze hulde met zijn krachten het hele gebied in mist. Voordat Parashara kon genieten, onderbrak Satyavati hem opnieuw om te zeggen dat hij zich zou vermaken en zou vertrekken, haar van haar maagdelijkheid zou beroven en haar beschaamd achter zou laten in de samenleving. De wijze zegende haar vervolgens met Maagd intacta. Ze vroeg Parashara om haar te beloven dat de coïtus geheim zou zijn en dat haar maagdelijkheid intact zou blijven; de zoon geboren uit hun verbintenis zou net zo beroemd zijn als de grote wijze; en haar geur en jeugd zouden eeuwig zijn.
Parashara willigde haar deze wensen in en werd verzadigd door de prachtige Satyavati. Na de daad baadde de wijze in de rivier en vertrok, om haar nooit meer te ontmoeten. De Mahabharata vat het verhaal samen en vermeldt slechts twee wensen voor Satyavati: haar maagd intacta en eeuwig zoete geur.
Extatisch door haar zegeningen beviel Satyavati dezelfde dag van haar baby op een eiland in de Yamuna. De zoon groeide onmiddellijk op als jongere en beloofde zijn moeder dat hij haar elke keer dat ze een beroep op hem deed, te hulp zou komen; hij vertrok toen om boete te doen in het bos. De zoon werd vanwege zijn kleur Krishna (“de donkere”) genoemd, of Dvaipayana (“iemand geboren op een eiland”) en zou later bekend worden als Vyasa – samensteller van de Veda’s en auteur van de Purana’s en de Mahabharata, waarmee hij voldeed aan Parashara's profetie.
Credits: Navratn Singh
