Ang Ikalabing-walong Adhyay ay isang pandagdag na buod ng mga paksang tinalakay noon. Sa bawat kabanata ng Bhagavad-gita.
arjuna uvaca
sannyasasya maha-baho
tattvam icchami veditum
tyagasya ca hrsikesa
prthak kesi-nisudana
PAGSASALIN
Sinabi ni Arjuna, O makapangyarihang sandata, nais kong maunawaan ang layunin ng pagtalikod [tyaga] at ng tinalikuran na kaayusan ng buhay [sannyasa], O pumatay sa demonyong Kesi, si Hrsikesa.
LAYUNIN
Talaga, ang Bhagavad-gita ay natapos sa labimpitong kabanata. Ang Ikalabing-walong Kabanata ay isang pandagdag na buod ng mga paksang tinalakay noon. Sa bawat kabanata ng Bhagavad-gita, Binibigyang-diin ni Lord Krsna na ang debosyonal na paglilingkod sa Kataas-taasang Personalidad ng Panguluhang Diyos ay ang sukdulang layunin ng buhay. Ang parehong puntong ito ay ibinubuod sa Ikalabing-walong Kabanata bilang pinakakumpidensyal na landas ng kaalaman. Sa unang anim na kabanata, binigyang diin ang paglilingkod ng debosyonal: yoginam api sarvesam…
"Sa lahat yogis o mga transendentalista, ang isa na laging nag-iisip sa Akin sa loob ng kanyang sarili ay pinakamabuti.” Sa susunod na anim na kabanata, tinalakay ang purong debosyonal na paglilingkod at ang kalikasan at aktibidad nito. Sa ikatlong anim na kabanata, inilarawan ang kaalaman, pagtalikod, mga aktibidad ng materyal na kalikasan at transendental na kalikasan, at paglilingkod sa debosyonal. Napagpasyahan na ang lahat ng mga kilos ay dapat isagawa kasabay ng Kataas-taasang Panginoon, na buod ng mga salita om umupo si tat, na nagpapahiwatig ng Visnu, ang Kataas-taasang Tao.
Sa ikatlong bahagi ng Bhagavad-gita, Ang paglilingkod sa debosyonal ay itinatag sa pamamagitan ng halimbawa ng nakaraan acaryas at ang Brahma-sutra, ang Vedanta-sutra, na binanggit na ang paglilingkod na debosyonal ang pinakalayunin ng buhay at wala nang iba. Itinuturing ng ilang mga impersonalista ang kanilang mga sarili na monopolizer ng kaalaman ng Vedanta-sutra, pero sa totoo lang ang Vedanta-sutra ay inilaan para sa pag-unawa sa debosyonal na paglilingkod, para sa Panginoon, Siya mismo ang kompositor ng Vedanta-sutra, at Siya ang nakakaalam nito. Iyan ay inilalarawan sa Ikalabinlimang Kabanata. Sa bawat banal na kasulatan, bawat Veda, debosyonal na paglilingkod ang layunin. Iyon ay ipinaliwanag sa Bhagavad-gita.
Tulad ng sa Ikalawang Kabanata, isang buod ng buong paksa ay inilarawan, katulad din, sa Ikalabing-walong Kabanata ay ibinigay din ang buod ng lahat ng pagtuturo. Ang layunin ng buhay ay ipinahiwatig na pagtatakwil at pagkamit ng transendental na posisyon sa itaas ng tatlong materyal na paraan ng kalikasan.
Nais ni Arjuna na linawin ang dalawang magkaibang paksa ng Bhagavad-gita, lalo na ang pagtalikod (tyaga) at ang tinalikuran na kaayusan ng buhay (sannyasa). Kaya tinatanong niya ang kahulugan ng dalawang salitang ito.
Dalawang salita na ginamit sa talatang ito upang tawagan ang Kataas-taasang Panginoon-Hrsikesa at Kesinisudana-ay makabuluhan. Si Hrsikesa ay si Krsna, ang panginoon ng lahat ng pandama, na laging makakatulong sa atin na makamit ang katahimikan ng isip. Hiniling ni Arjuna sa Kanya na ibuod ang lahat sa paraang mananatili siyang equipped. Ngunit mayroon siyang ilang mga pagdududa, at ang mga pagdududa ay palaging inihahambing sa mga demonyo.
Kaya't tinawag niya si Krsna bilang Kesinisudana. Si Kesi ay isang pinakakakila-kilabot na demonyo na pinatay ng Panginoon; ngayon ay inaasahan ni Arjuna na papatayin ni Krsna ang demonyo ng pagdududa.
