Si Barbarik ay apo ni Bhima at anak ni Ghatotkacha. Si Barbarik ay dapat na isang matapang na mandirigma na natutunan ang sining ng pakikidigma mula sa kanyang ina. Natuwa si Lord Shiva sa talento ni Barbarik dahil binigyan siya ng isang mandirigma ng Tatlong espesyal na palaso. Nakakuha din siya ng espesyal na busog mula kay Lord Agni (Diyos ng Apoy).

Sinasabing napakalakas ni Barbarik na ayon sa kanya ay maaaring matapos ang digmaan ng Mahabharata sa loob ng 1 minuto kung siya lang ang lalaban dito. Ang kwento ay ganito:

Bago magsimula ang digmaan, tinanong ni Lord Krishna ang lahat kung gaano katagal bago nilang matapos ang digmaan nang mag-isa. Sumagot si Bhisma na tatagal ito ng 20 araw. Sinabi ni Dronacharya na tatagal ito ng 25 araw. Sinabi ni Karna na aabutin ito ng 24 na araw samantalang sinabi ni Arjuna na aabutin siya ng 28 araw.

Ipinahayag ni Barbarik ang kanyang pagnanais na panoorin ang digmaan ng Mahabharata sa kanyang ina. Pumayag ang kanyang ina na hayaan siyang manood nito, ngunit tinanong siya bago umalis kung saang panig siya sasali kung naramdaman niya ang pagnanais na makilahok sa digmaan. Nangako si Barbarik sa kanyang ina na sasama siya sa panig na mas mahina. Pagkasabi nito ay naghanda siya sa paglalakbay upang bisitahin ang larangan ng digmaan.

Nang marinig ni Krishna ang tungkol kay Barbarik at gustong suriin ang lakas ni Barbarik ay nagkunwaring isang Brahmin ang dumating sa harap ni Barbarik. Tinanong siya ni Krishna ng parehong tanong tungkol sa kung ilang araw ang aabutin upang matapos ang digmaan kung siya ay lalaban dito nang mag-isa. Sumagot si Barbarik na aabutin lamang siya ng 1 minuto upang matapos ang labanan kung lalaban siya nang mag-isa. Nagulat si Krishna sa sagot na ito ni Barbarik kung isasaalang-alang ang katotohanan na si Barbarik ay naglalakad patungo sa larangan ng digmaan na may 3 palaso at isang busog lamang. Dito ipinaliwanag ni Barbarik ang kapangyarihan ng 3 arrow.

• Ang unang arrow ay dapat na markahan ang lahat ng mga bagay na nais ni Barbarik na sirain.
• Ang pangalawang arrow ay dapat na markahan ang lahat ng mga bagay na nais ni Barbarik na iligtas.
• Ang ikatlong arrow ay dapat na sirain ang lahat ng mga bagay na minarkahan ng unang arrow O sirain ang lahat ng mga bagay na hindi minarkahan ng pangalawang arrow.

At sa dulo nito ang lahat ng mga palaso ay babalik sa lalagyan. Si Krishna sabik na subukan ito ay hiniling kay Barbarik na itali ang lahat ng mga dahon ng puno na kanyang kinatatayuan sa ilalim. Habang sinimulan ni Barbarik ang pagninilay para gawin ang gawain, kinuha ni Krishna ang isang dahon mula sa puno at inilagay ito sa ilalim ng kanyang paa nang hindi nalalaman ni Barbarik. Kapag inilabas ni Barbarik ang unang arrow, ang arrow ay nagmamarka sa lahat ng mga dahon mula sa puno at kalaunan ay nagsimulang umikot sa paanan ni Lord Krishna. Tinanong ni Krishna si Barbarik kung bakit ginagawa ito ng palaso. Dito ay tumugon si Barbarik na dapat mayroong isang dahon sa ilalim ng iyong mga paa at hiniling kay Krishna na itaas ang kanyang binti. Sa sandaling iangat ni Krishna ang kanyang binti, nagpapatuloy ang palaso at minarkahan din ang natitirang dahon.

Ang pangyayaring ito ay nakakatakot kay Lord Krishna tungkol sa kahanga-hangang kapangyarihan ni Barbarik. Napagpasyahan niya na ang mga palaso ay tunay na hindi nagkakamali. Napagtanto din ni Krishna na sa totoong larangan ng digmaan kung sakaling naisin ni Krishna na ihiwalay ang isang tao (halimbawa, ang 5 Pandavas) mula sa pag-atake ni Barbarik, kung gayon hindi niya ito magagawa, dahil kahit na walang kaalaman kay Barbarik, ang palaso ay magpapatuloy at sirain ang target kung sinadya ni Barbarik.

Dito ay tinanong ni Krishna si Barbarik kung aling panig ang pinaplano niyang ipaglaban sa digmaan ng Mahabharata. Ipinaliwanag ni Barbarik na dahil ang Kaurava Army ay mas malaki kaysa sa Pandava Army at dahil sa kondisyon na napagkasunduan niya sa kanyang ina, siya ay lalaban para sa mga Pandavas. Ngunit dito ipinaliwanag ni Lord Krishna ang kabalintunaan ng kondisyon na napagkasunduan niya sa kanyang ina. Ipinaliwanag ni Krishna na dahil siya ang pinakadakilang mandirigma sa larangan ng digmaan, kung aling panig ang sasalihan niya ay magpapapahina sa kabilang panig. Kaya't sa kalaunan ay magwawakas siya sa pagitan ng dalawang panig at sirain ang lahat maliban sa kanyang sarili. Kaya inihayag ni Krishna ang aktwal na kinahinatnan ng salita na ibinigay niya sa kanyang ina. Kaya't si Krishna (na nagkukunwari pa rin bilang isang Brahmin) ay humingi ng ulo ni Barbarik sa kawanggawa upang maiwasan ang kanyang pagkakasangkot sa digmaan.

Pagkatapos nito ay ipinaliwanag ni Krishna na kinakailangang isakripisyo ang pinuno ng pinakadakilang Kshatriya upang sambahin ang larangan ng digmaan at itinuring niya si Barbarik bilang ang pinakadakilang Kshatriya noong panahong iyon.

Bago ibigay ang kanyang ulo, ipinahayag ni Barbarik ang kanyang pagnanais na tingnan ang nalalapit na labanan. Dito ay pumayag si Krishna na ilagay ang ulo ni Barbarik sa tuktok ng bundok na tinatanaw ang larangan ng digmaan. Sa pagtatapos ng digmaan, ang mga Pandava ay nagtalo sa isa't isa tungkol sa kung sino ang pinakamalaking kontribusyon sa kanilang tagumpay. Dito ay iminumungkahi ni Krishna na ang ulo ni Barbarik ay dapat pahintulutan na hatulan ito dahil napanood nito ang buong digmaan. Iminumungkahi ng ulo ni Barbarik na si Krishna lamang ang may pananagutan sa tagumpay sa digmaan. Ang kanyang payo, ang kanyang diskarte at ang kanyang presensya ay napakahalaga sa tagumpay.

Post Courtsy: Vikram Bhat
Larawan ng kagandahang-loob: Zayplay